Wieś Świesz położona jest na granicy gmin Bytoń i Piotrków Kuj., zamieszkuje ją około 300 osób. Pierwsze wzmianki o tej miejscowości pochodzą z połowy XVI wieku. Świesz leży na północnym końcu zalanej doliny ciągnącej się od południowego krańca Jeziora Głuszyńskiego. Te około 7 kilometrów mokradeł, bagien i zbiorników wodnych stanowi naturalną barierę, na której oparto linię obrony.

Niemcy dobrze wiedzieli, że właśnie przez Świesz wiedzie droga do oskrzydlenia Włocławka od strony zachodniej, Od samego Włocławka do Jeziora Głuszyńskiego naturalną przeszkodą jest rzeka Zgłowiączka, rzeka meandrująca i posiadająca rozległą dolinę (mokradła i bagna), więc trudna do pokonania przez siły atakujące za to łatwa w obronie. Kilka przepraw przez Zgłowiączkę było dobrze umocnione, więc atakujący mogliby próbować oskrzydlić miasto od zachodu, a to możliwe jest tylko i wyłącznie na zachód od Jeziora Głuszyńskiego – czyli przez Świesz. Ponadto ta pozycja obronna chroniła także ważną linię kolejową i nowoczesny w owym czasie dworzec kolejowy w Piotrkowie Kujawskim. Strategiczne położenie Świesza było niemieckim planistom dobrze wiadome, dlatego w tym miejscu oprócz dwóch typów „tobruków” i umocnień ziemnych zbudowano trzy 6-osobowe schrony bierne Regelbau 668.

W pozycji Świesz wyróżnić można trzy punkty oporu – wschodni ryglujący dostęp do miejscowości wzdłuż drogi od Bytonia, północny strzegący drogi na Radziejów i zachodni strzegący drogi na Piotrków Kujawski. W każdym z tych punktów powstał schron R668 i kilka R58c. Duże schrony bierne sugerują, że planowano w tej pozycji obronnej ustanowić stałe załogi. Inne umocnienia „twierdzy” mogły być zajmowane doraźnie w razie potrzeby, tutaj 18 żołnierzy mogło ciągle strzec dostępu do miejscowości.

Krótki film o schronach Regelbau 668 w Świeszu

Mapa: OpenStreetMaps